Papatka

Uśka

No więc jak w temacie. Tutaj możemy sobie porozmawiać o duchach, potworach i zjawiskach paranormalnych, na poważnie, lub też z lekkim przymrożeniem oka Wink

AssurKris

Ciekawi mnie strasznie, skąd u ludzi, wciąż, bierze się taka chęć do wierzenia w nierzeczywiste rzeczy czy zjawiska? Jak myślicie?
Ja rozumiem, że taki potwór z Loch Ness to ciekawa historyjka, zwłaszcza, gdy opowiadać taką w ciemną noc, przy ognisku. Ale żeby być święcie przekonanym, że to prawda? Nie jest to dla Was śmieszne?

Uśka

Dla mnie to też jest dosyć śmieszne. Ale uwielbiam straszne historie i rozmowy o duchach, ale tylko dla tego, że nie wierzę - gdybym wierzyła, pewnie bym się bała Very Happy

AssurKris

Ja właśnie z przyjemnością wspominam opowieści, jakie snuliśmy na lekcjach religii z naszą katechetką. Ile to się wtedy nasłuchałem o duchach. A że to była głęboka podstawówka, to człowiek wierzył w te opowieści. Zwłaszcza, że ja należałem raczej do tych wierzących dzieci, a że katechetka to był jakiś tam autorytet względem wyznawanej wiary, to i ciężko byłoby się z taką nie zgodzić, uznać, że bredzi, więc to, co mówiła, przyjmowałem jako prawdę.
Także czasem mroziło krew. I właśnie to mile wspominam - że się bałem. Obecnie takie opowieści wywołałyby we mnie zapewne atak śmiechu, a to już nie to samo Wink

A co myślicie o historiach, że na cmentarzach straszy, są duchy, nocy by się tam nie dało spędzić?

Uśka

Co do pytania, to takie historyjki są oklepane. Nic nadzwyczajnego. Cmentarz i duchy, które kogoś zabijają. Nuda. Ponadto lubię cmentarze, szczególnie na Wszystkich Świętych. I wcale nie kojarzą mi się z czymś złym i strasznym.